Karate

Karate atau karate-do (空手道) merupakan salah satu seni bela diri timur. Pada umumnya, karate lebih digambarkan dengan gerakan serangan dan belaan kaki dan tangan secara menyeluruh. Konsep yang diamalkan adalah berdasarkan kepada kefahaman umum adalah serangan-serangan lurus dan mendatar. Variasi belaan juga adalah lebih kepada kaedah mudah yang mana apabila difikirkan secara mudah, karate adalah satu seni yang ringkas dan lebih berpandukan kepada konsep 'tinju' teratur. Pandangan inilah yang menjadi faktor kesilapan kepada persepsi seni karate itu sendiri.

Aliran Karate

Asas karate adalah sama, namun terdapat berbagai gaya atau aliran karate. Di antara aliran utama karate adalah seperti berikut:

1. Shotokan 2. Shito-Ryu 3. Sholin-Ryu 4. Goju-Ryu 5. Wado-Ryu 6. Shorinji Kempo

Karate juga boleh dikategorikan sebagai aliran tradisional dan aliran moden (sport karate).

Aliran tradisional menumpukan aspek bela diri dan seni tempur manakala aliran moden lebih menumpukan kepada sukan atau pertandingan.

Asas latihan karate terbahagi kepada tiga peringkat iaitu:

1. Kihon. Ia adalah latihan teknik asas karate sepeti menumbuk, menendang, menangkis dan mengelak.

2. Kata. Ia adalah latihan jurus atau bunga karate.

3. Kumite. Ia adalah latihan bela diri atau seni tempur.

Falsafah Di Dalam Karate

1. Musnah bisa ular untuk buang bisa (Konsep serangan dan belaan dalam karate do)

Konsep ini amat popular dalam pengamal karate klasik, dimana ia amat sesuai digunapakai dalam pertarungan satu lawan satu diantara pakar-pakai beladiri. Secara mudahnya, kebanyakan pengamal seni perang akan mempunyai kelebihan samada mata yang cekap dan tajam, tangan (tumbukan) yang laju dan pantas, kaki (tendangan) yang laju dan lincah, kemahiran dalam penggunaan senjata tertentu dan sebarang kelebihan yang ada untuk pertarungan. Konsep ini digunapakai untuk memusnahkan kelebihan-kelebihan ini yang dianggap sebagai bisa. Tangan akan dipatahkan, mata-mata urat diputuskan, kaki dipatahkan, mata dibutakan sebagai melemahkan lawan.

2. Rakka (Bunga yang berguguran)

Ia adalah sebahagian konsep pertahanan Karate. Maksudnya setiap teknik pertahanan perlu dilakukan dengan bertenaga dan mantap sehingga diumpamakan jika teknik itu dikenakan ke atas pokok, maka dengan kekuatan teknik itu, semua bunga dari pokok itu akan jatuh berguguran. Contohnya sekiranya musuh menyerang dengan menumbuk muka lalu pengamal karate membuat tangkisan atas yang kuat hingga menyebabkan tangan yang menumbuk itu patah, maka dengan tangkisan atas itu sudah cukup untuk membela diri tanpa perlu lagi membuat serangan balas.

3. Air dan sutera

Bagi kaedah ini, tumbukan dan belaan adalah bagi kawalan vektor asas yang menyeluruh, tetap dan murni saksama dengan sebarang serangan yang dibuat oleh pihak lawan. Pergerakan yang lembut dan lancar dari mampu dikekang dengan mudah dan harmoni apabila pergerakan yang menyeluruh dan variasi yang lancar dapat dilaksanakan.

4. Mizu No Kokoro (Minda itu seperti air)

Sekiranya air di tasik itu tenang, maka ia boleh memantulkan imej dengan terang. Contohnya pada malam bulan mengambang, kita dapat melihat imej bulan mengambang di tasik yang tenang itu sangat terang dan sama seperti kita mendongak dan melihat bulan di langit. Namun apabila ketenangan tasik itu diganggu seperti dilontar dengan kelikir, maka tasik itu akan menimbulkan riak dan imej yang terbentuk di tasik itu tidak lagi jelas, malah akan kelihatan kabur (distorted). Begitulah juga minda perlu dijaga agar sentiasa tenang agar dapat membela diri dengan lebih cekap. Jika minda dikaburi dengan banyak gangguan fikiran, maka ia tidak mudah untuk bersedia membela diri.

[sunting] Anekdot Karate

Berkenaan Falsafah Karate

Seorang murid baru bertanya kepada guru karate, mana teknik yang paling hebat dan berapa banyak teknik yang perlu dipelajarinya untuk dia menjadi kuat lalu dapat mengalahkan lawan yang lebih besar. Si guru menjawab, sesungguhnya jika seseorang itu mempelajari dan berlatih membuat tumbukan asas karate, 16 jam sehari, selama 16 tahun, maka tumbukan itu tetap berbisa dan dia akan menjadi kuat serta dapat mengalahkan lawan yang lebih besar daripadanya berbanding mempelajari pelbagai gerakan hanya untuk 16 hari sahaja. Sesuatu yang menjadi kebiasaan di dalam diri kita adalah kekuatan kita.

浅谈古兰经翻译成中文的历史

	浅谈古兰经翻译成中文的历史
	当今在中国生活着几千万穆斯林，他们散居在中国各地。伊斯兰教传入中国历史悠久。部分人认为，中国人民在伊斯兰教出现的初期即7世 纪中叶就逐渐了解了伊斯兰教。中国穆斯林因同世界其它国家穆斯林尤其是与伊朗人和阿拉伯人保持着联系而了解了伊斯兰文化。在伊斯兰教传入初期，在中国有很 长一段时间没有伊斯兰教天经——古兰经，穆斯林全凭背记和口传掌握古兰经，他们通过跟老师诵读和听讲记下了古兰经经文，并通过传统方式，以口传的形式向孩 子们教授古兰经。 由于各种原因，古兰经译成中文一再被推迟。部分人认为，由于阿拉伯语是伊斯兰语言，穆斯林用这种语言礼拜，所以不应将古兰经翻译成其它语言。另一些穆斯林 则认为，用非阿拉伯语背记和传授古兰经的真正意思非常困难，他们认为，不适当的传授古兰经是不对的，因此他们也认为将古兰经翻译成中文也是不对的。 此事导致那些希望理解古兰经真正含意的穆斯林很长一段时间在此方面面临诸多困难。随着伊斯兰教在中国大地上不断发展和扩大，这种需求与日俱增。1862年第一部中文和阿拉伯文兼用的古兰经面世，这部古兰经保存在中国云南省。明末清初，从古兰经中挑选出来的一些经文开始翻译成中文。 古兰经译成中文的历史可以划分为三个时代，第一代：译者在翻译古兰经时力图使经文符合自己的分析和注解。事实上，王岱舆、马注和刘智等这一时代的翻译家不 能将古兰经的意思很贴切地翻译过来。他们运用的词汇在很大程度上是受到中国儒家文化的影响。因此这些译本的发表对穆斯林的生活没有产生实质性影响。古兰经 译成中文的第二代是公元17世纪后半叶。在这个时期，为了解决穆斯林的实际需求，从古兰经中精选出来的一些经文开始翻译成中文。这个阶段一直持续到20世纪初。第三代是从1920年开始的，穆斯林学者开始做出努力，将古兰经全部翻译成中文。第一部由李铁铮翻译的古兰经于1927年在北京出版。 这部古兰经是从日文和英文转译过来的，这是第一部全部翻译成中文的古兰经。虽然它不是从阿拉伯原文上翻译的，但是这部古兰经中文译本的出版对于伊斯兰文化 在中国的传播起有重要作用。在翻译古兰经的中国穆斯林学者当中，王静斋是中国第一位将古兰经全文翻译成中文的穆斯林学者。 另一部由杨敬修翻译的古兰经中文译本于1947年出版。这部译本由于是直接翻译和具有自己独特的风格而对中国穆斯林产生深远影响。在1927年至1996年间，中国穆斯林和非穆斯林译成中文的古兰经共有14种。此外，译成中国少数民族语言的古兰经有两部，即维吾尔语和哈萨克语。另外，林松在1988年也翻译了一部古兰经，他翻译的古兰经其主要特点是以押韵和对称为主。这部古兰经译本受到中国穆斯林群众尤其是青年的广泛欢迎。他们认为，这个译本更容易背记和理解古兰经。 林松先生就此写道，我深信翻译成中文或其它语言的所有古兰经译本只反映了译者的理解水平和他们掌握古兰经的能力。这些译本无法与古兰经阿拉伯语原义内容相比。由于知识水平、爱好和鉴赏力的不同，确定哪一部古兰经译本最受穆斯林的欢迎是非常困难的。 林松先生认为，一部好的译本是具有4个特点的翻译者所翻译的，虔诚的信仰，对古兰经的深厚感情；掌握阿拉伯语，能够将古兰经翻译成所要翻译的语言；掌握古兰经词汇的意思和含义；能够确定并使用不同经注学家所注解的经文；最后能够精通并书写自己的母语。 毫无疑问，古兰经中文译本使中国穆斯林更进一步了解世界穆斯林文化，并为掌握伊斯兰文化和教导创造了条件。现在，中国伊斯兰文化成为中国传统文化的一部 分。中国穆斯林比以往更加需要新颖流畅的古兰经翻译，需要更进一步了解阿拉伯语词汇的意思，并且能够将古兰经的精神和真缔传授给他人。